Of ik vertrouwenspersoon voor de club kon worden? Natuurlijk ben je vereerd als ze je dat vragen maar tegelijk ook wat bevreesd. Enerzijds hoop je dat ze je niet nodig hebben, anderzijds hoop je dat je bij een hulpvraag ook echt iets kan betekenen. Ik hoefde niet na te denken over het antwoord maar maakte me wel een paar bedenkingen. Eerst en vooral wil ik uitmaken of ik de geschikte persoon ben: het is goed als mensen een bekend gezicht zien maar dat kan de drempel ook verhogen natuurlijk. Een vertrouwenspersoon moet zich daarom neutraal en objectief kunnen opstellen. Een moeilijke evenwichtsoefening in de praktijk want je bent natuurlijk ook gewoon een ouder tussen andere ouders in de club. Het faciliteren van een gesprek bij problemen lijkt me dan ook belangrijker dan bemiddelen. Tot slot denk ik dat je er als vertrouwenspersoon niet alleen bent voor ouders en kinderen maar ook voor trainers en het bestuur: om pro-actief en preventief te denken/werken en zo een klimaat te scheppen waarin iedereen zich comfortabel voelt.

Ik vind het een hele verantwoordelijkheid en heb tot nu nog niet moeten/mogen oefenen maar ik ben blij dat onze club inzet op ethisch sporten. Ik hoop dus dat ik het er goed van af breng bij een vuurdoop!